مصیبت ها معمولا نارحت کننده و جانکاه هستند؛ ولی درجه ناراحتی و
غم آنها یکی نیست . هر چه برای انسان غم و اندوه ساز باشد یک مصیبت به
شمار می شود. گاهی مصیبت ، آسیب و ضربه مادی است و گاهی معنوی
، گاهی جسمی است و گاهی روحی و دینی.
یک تست خودشناسی برای درک درجه مصائب را با یک مثال بیان کنم، براستی
اگر معدل فرزندانمان چند نمره کمتر باشد ما بیشتر ناراحت می شویم یا چند روز
نماز صبح قضا شود؟ کدام حساست تر و با اهمیت تر است؟
اگر نماز باشد می توان خود را از در خط دین مداران دانست و در غیر این صورت باید
در ایمان خود شک کرد؛ زیرا امام صادق علیه السلام می فرماید:
«اَللّهُمَّ لا تَجعَل مُصیبَتی فی دینی خدایا مصیبت ما را در دینمان قرار مده »1
از این بیان امام معلوم می شود که بزرگ ترین مصیبت در دین است . ما به کسی که عزیزی
از دست داده تسلیت می گویم ولی کسی که دینش آسیب دیده بی خیال هستیم !
امروزه دین ستیزی در راس برنامه استکبار جهانی است مثل عادی نشان دادن روابط با نامحرم ،
توجیه گناه ، مبارزه با اعتقادات و ....
اگر در طول تاریخ دین مورد تاخت و تاز استکبار نمی گرفت نه پیامبران و اولیاء خانه نشین می شدند
و نه حوادث غمباری مثل عاشورا به وجود می آمد!!!!!!!!!
امروز باید این سنگر را حفظ کرد و شیوه حمله دشمن را شناخت و شیوه و تک با آن را از اهل بیت
آموخت و با تمام وجود در برابرش ایستاد.
روش اهل بیت در برابر مصائب این است که هر مصیبتی اعم از اسارت و قطعه شدن در راه خداوند قابل
تحمل است ولی مصیبت در دین قابل تحمل نیست به این دلیل امام حسین علیه اسلام در حدیث مشهوری
که در حادثه عاشورا فرمود :
«إن کانَ دین مُحَمَّداً لَمْ یَستَقِم الَّا بِقَتلی فَیاسُیُوف خُذینی»
اگر دین محمد جز با کشته شدن من باقی نمی‌ماند، پس ای شمشیرها، مرا بگیرید.
1-الکافی ج3 ص 262
