اگر شب قدر اختصاص به قرآن و قرآن به سر است، عرفه، روز دعا و اختصاص
به دعای عرفه امام حسین علیه السلام دارد. دعای عرفه قطراتی از دریای بی کران
معارف توحیدی است که از زبان خوبان روزگار جاری شده است. انسان وقتی به این دریای
بیکران نیایش الهی نگاه می کند ، میل شناگری در او پیدا می شود و دوست دارد خود را در
این امواج لذت بخش معنوی انداخته و تا پاکی کامل دل و جان از آن خارج نشود.
به این دلیل این روز که روز اختصاصی دعاست ؛ زبان مناجات و دعای آن ، کاملا با سایر ایام و سایر دعاها فرق
می کند. در سایر ایام و دعا عا همش از خواند التماس «خواستن »است ، خدایا به من رزق بده ،
خدایا اولاد خوب بده ، خدایا به من ابرو بده ، همش بده بده و گدایی است ؛اما در دعای عرفه همش
عرفان و بگیر است ،خدایا ازمن خودخواهی را بگیر، رویت غیر را از ما بگیر، شهود غیر را از ما بگیر،
دنیا طلبی را از ما بگیر همش بگیر است .
یعنی اول شناسایی خداوند ، با تمام ریزکاری های بدن از مژه گرفته تا ظلمات ثلاث را به منزله شکر
و قدر دانی بیان می فرماید بعد شروع به درد دل می کند.
شاید به این خاطر باشد که این دعا آن قدر عظمت دارد که دعا عرفه امام سجاد علیه السلام شرح و توضیح این
دعا است یعنی دعای امام حسین ع متن و دعای امام سجاد ع شرح آن می باشد.
نکته مهم دیگر این است که این دعا اوج عرفان نظری است که از زبان امام عرفان بیان شده و در
روز عاشورا اوج عرفان عملی است که امام در این روز جان شیرین خود و یارانش را به مرحله نمایش
عرشیان و فرشیان قرار می دهد.
امید است که نم از این شور عرفان عرفه امام در دل ما هم جوشش پیدا کند و سر ریز آن از دیگانمان خارج شود.
