امام حسین علیه السلام بزرگترین گروه را برای نجات بشر در طول تاریخ

در حادثه غمبار عاشورا تشکیل داد . چیزی که هر ساله هزاران انسان را از غرق

شدن در دریای سیاه گناه و غفلت نجات می دهد .

این عشق به نجات بشریت در تمام لحظات عمر امام به خوبی قابل لمس ،

بخصوص در جریان حادثه کربلا که اوج این ایثار و خود گذشتگی است

این عشق قابل رویت است.

امام علاوه بر اینکه نماینده های خودمثل مسلم را برای این کار می فرستدبلکه

خودش هم شخصا به خیمه عبدالله بن حر جفعی ،زهیر ، عبدالله بن مطیع و...رفت

تا آنها را از زندگی پست دنیا به زندگی شرافت مندانه آخرت برساند،

 در این میسر هر کس را می دید نصیحت می کرد از طرماح گرفته تا بن سعد و

حر ریاحی همه را به داخل کشتی نجات دعوت کرد ، حتی در روز عاشورا هم از

سخنرانی و موعظه فرو گذار نکرد شایدگلی را احیا کند اما متاسفانه بعضی

زمینه نجات را به کلی ویران کرده تا جایی که خون امام هم آنها 

را بیدار نکرد و بعضی هم دیر از خواب غفلت بیدار شدند و خودشان

را در شمار پیروان درجه دو امام و توابین قرار دادند.

اسلام تمام قد به فکر نجات بشریت از قید تحقیر ، ستم و استبداد است و از هر

فرصت برای رهایی انسان از بردگی و خواری استفاده کرده و حتی بعضی از

احکام شرعی برای این موضوع وضع کرده است مثل اینکه

کفاره روزه ، نذر و....را آزاد کردن تعداد زیادی برده می داند .

شاهد این مدعا حدیثی از پیغمبر اسلام است در مجمع البیان در ذیل سوره بلد

روایتی از پیامبر اسلام نقل شده که می فرماید:

مردى عرب نزد رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله و سلم) شد و عرضه داشت : یا رسول اللّه

مرا علمى بیاموز که داخل بهشتم کند.فرمود: اگر من کمتر سخن گفتم و منبر را زود ختم کردم

تو در عوض مسأله خود را پرسیدى، یا بنده اى را آزاد کن و یا رقبه اى را فک کن. عرضه داشت :

مگر این دو یکى نیستند؟ فرمود: نه، عتق رقبه این است که انسان همه

بهاى آن را خودش به تنهایى بپردازد، و فک رقبه این است که دیگرى را در پرداختن بهایش کمک کند.

و سوم آشتى کردن با کسى که از ارحام است و به تو ستم کرده.و اگر این هم نشد گرسنه اى را

سیر و تشنه اى را سیراب کنى، امر به معروف و نهى از منکر کنى، اگر این را هم نتوانستى

زبانت را باز بدارى مگر از خیر.

اسلام طرفدار آزادی و رهایی است و در این زمینه مشوق های لازم را تدارک دیده است ،

اما رهایی یک انسان از قید بردگی هر چند خوب و پسندیده است اما آینده و سرنوشت

درخشان در گروه تلاش و مراقبت لازم همان شخص رهاشده است ؛گاهی ممکن است

به هدف بلند مرتبه و بهشت الهی برسد و گاهی هم ممکن غفلت کند و در آخرت دوباره

گرفتار شود ولی کشتی نجات امام حسین علیه السلام به طور تضمینی نجات دهنده است هر

کسی سور این کشتی شد، یقینا از دریای طوفانی و تاریک هوای نفس و شهوت نجات خواهد

یافت ؛ زیرا پیامبر اسلام تضمین لازم را داده و سند بین المللی آن را امضاء و منتشر کرده است

آن حضرت می فرماید:

«ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه»1

این کشتی نجات بشری امروزه در اقیانوس آرام بشریت در حال حرکت و سالانه هزاران دلداده را سوار

و آرام به ساحل امن سعادت می رساند. شناخت عمیق و توسل مداوم رمز ماندن در این کشتی است.

1- طبرسى، امین الاسلام فضل بن حسن، إعلام الورى، ص400، اسلامیه‏، تهران‏، چاپ سوم‏، 1390 هـ ق‏.