دیدار و ملاقات با وجود مبارک حضرت ولیّ عصر(ارواحنا) آرزوی دیرین ماست؛
اما دیدن ما به تعبیر حضرت آیت الله جوادی آملی یک امر عاطفی است و
مشکل را حل نمی‌کند، عمده آن است که امام ما را ببیند و ما امام را زیارت بکنیم.
در صدر اسلام و بعد از آن این همه مردم پیغمبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم)،
حضرت امیر، امام حسن و امام حسین(سلام الله علیهم) را دیدند و
گاهی نماز پنج وقت را در بهترین مسجد بعد از مسجد الحرام، پشت سر بهترین
امام جماعت یعنی پیغمبر می‌خواندند، اما مشکل آنها حل نشد و برای بعضی چه گران
تمام شد و بهترین بندگان خداوند را به شهادت رساندند. آیت الله جوادی در این باره می فرماید:
حضرت هم سه‌جور می‌بیند: یک جور براساس «علم غیب» است که از این جهت بین
وجود مبارک ولیّ عصر و سائر ائمه فرقی نیست، مثلا در اذن دخول حضرت امام رضا
(سلام الله علیه) عرض می‌کنیم: «أَشْهَدُ أَنَّکَ تَسْمَعُ کَلَامِی وَ تَشْهَدُ مَقَامِی»
إلا اینکه بین من و شما حجابی است و من نمی‌شنوم.
دوم: «نظر عادی» است؛ همین‌طور که ما یکدیگر را می‌بینیم، حضرت هم این‌جور همه ما را می‌بیند؛
سوم :«نگاه تشریفی و عنایتی» است که انسان را متحول می کند و راه صد ساله را یک شبه
طی می کند.این هم بستگی به شناخت و لطف و کرامت امام دارد.
پس تلاش کنیم که حضرت ما را ببیند و ببینیم که رضای حضرت چیست؟ و برنامه حضرت چیست؟
برنامه حضرت قرآن است و نهج البلاغه، اینها یک نور هستند. فرمود: أُولَئِکَ شِیعَتُنَا وَ أَحِبَّتُنَا وَ مِنَّا وَ مَعَنَا1
1-کنز الفوائد، ج2، ص92.
