یکی از راه هایی که انسان را در برابر حوادث و لغزشگاه ها بیمه می کند،
«انفاق کردن» است. ما خیال می کنیم که کار خیری که برای دیگران انجام می
دهیم ، بیشترین بهره و سود آن را دیگران می برند و خداوند در آخرت هم یک
کمک هزینه و دستگیری از ما می کند.
اما اصرار قرآن بر این است که همه انفاق ها ؛ چه مالی، چه آبرویی و...
علاوه بر ثمرات آخروی ، تماما در همین دنیا به خود ما بر می گردد و سایه آن و
نسیمی از آن به دیگران می رسد. این انفاق موقیعت معنوی ما را محکم می کند،
در سر بزنگاه ها و لغزش گاه به طور نامحسوس ما را حفظ خواهد کرد.
قرآن می فرماید:
مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ تَثْبیتاً مِنْ أَنْفُسِهِم ..1
"تثبیت نفس" یک مسئله اخلاقی است و انفاق باعث می شود انسان در حوادث تلخ
نلغزد . لذا کار خیر، موقعیت خود آدم را تثبیت می‌کند، در حوادث ناگوار خیلی‌ها می‌لرزند،
اما چرا بعضی‌ها نمی‌لرزند؟ برای اینکه اینها ریشه‌دارند؟ چرا ریشه‌دارند؟ برای اینکه
با کار خیر و انفاق ، موقعیت و ریشه خود را تثبیت کرده و زود نمی‌لغزند: ?تَثْبیتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ?.
مثل درختی که قدرت حرکت دارد و سطل آبی پای خود ریخته است . این درخت نباید بر
کسی منت بگذارد ؛ زیرا با این کار ریشه خود را در برابر حوادث محکم کرده است.
پس کسی که انفاق می کند در همان لحظه موقیعت خود را محکم کرده است و نباید بر
گیرنده انفاق منت بگذارد ، هرچند همان لحظه نفهمد چطور ریشه خود را محکم کرده است
ولی بعد از گذشت زمان به راحتی متوجه خواهد شد.!!
