در نظام اقتصادی وقتی از سرمایه سخن به میان می آید، ذهن ها متوجه
بنگاه های اقتصادی مثل بانک ها و ... می شود که پول را نگه و سود را به مشتری
با فرمول های خاص بر می گرداند.
اما در مسیر زندگی یک نوع سرمایه هایی وجود دارد که قیمتی تر و باارزش تر از
پول است ، اما متاسفانه یک بار مصرف و زود گذر هستند ! اگر استفاده کردیم
سود کلان را به حساب خود واریز کردیم و اگر دیر بجنبیم هرگز به دست نمی آیند!!!
طبق این بیان می توان گفت که سرمایه گذاری دو نوع اند:
ا- سرمایه گذاری که می توان آن را حبس و ذخیره کرد و در فرصت مناسب از آن استفاده کرد.
مثلا چند سکه را چه در بانک ، چه در گاو صندوق ویا در خاک دفن و نگه داری کرد و بعد از 20 سال
می توان از آن استفاده کرد.
2- سرمایه گذاری یک بار مصرف که اگر استفاده نکردیم پریده؛ مانند دوره جوانی وقتی گذشت با
فروختن همه دارییها هم قابل خرید نیست.
بطور کلی هر چه قید زمان و تاریخ مصرف داشته باشد قابل نگه داری و حبس نیست، باید در همان زمان از آن استفاده کرد.
مثلا در چند روز دیگر ماه رجب با آن خصوصیت ویژه از راه می رسد و خداوند یک فرشته را مامور جار زدن کرده که
به مردم بگوید: اگر گناه کردید باب توبه باز شده و.....
اگر کسی استفاده نکرد و لیله الرقاب را به بطالت گذرانید ،دیگر تا سال آینده باید منظر بماند اگر عمر باشد....
به هر حال این سرمایه گرانسگ در دست ماست نحو صرف کردنش هم به ما بستگی دارد.
اگر به یادگیری علم نیاز داریم تا حافظه ها یاری می کنند بجنیم !
اگر در عبادت کوتاهی کردیم و نماز یا روزه قضا داریم تا زمان در دستمان است !
و ....
لذا قرآن مجید از زبان کسانی که این سرمایه های مهم و قیمتی را از دست دادند و با دست خالی به آخرت سفر کردند
با سرافکندگی تقاضا می کنند و می گویند:رَبَّنَا أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُون 12 سجده
ولی افسوس که برگشت به دنیا عقب گرد ندارد.!!!
