در زندگی هر انسان ، انواع لذتهای مادی و معنوی وجود دارد. هر کدام هم طعم و
مزه خاصی دارند، انسان عاقل باید در ضمن استفاده از این لذتها عام و همگانی ،
باید در پی لذت ویژه و خاص باشد . چیزی که بسیاری از مردم از آن غافل هستند.
اما آن لذت منحصر به فرد ، درلحظه پایانی عمر قابل چشیدن است
که انسان با ایمان کامل و توبه مقبول از این دنیا سفر کند.
هرچند لذتهای مادی و معنوی هر کدام ذائقه انسان را تغییر می دهند،
ولی هرگز قابل مقایسه با لحظه مرگ نیست.
با یک مثال ساده موضوع را بهتر بیان می کنیم.
یکی از بهترین لذتهای معنوی ،زیارت امام حسین علیه السلام است که آرزوی هر شیعه
و دوستار آن حضرت است اما وقتی که زائر به حرم امام وارد می شود ،هر چند از شوق زیارت
اشک از چشمانش جاری می شود ، ولی فقط چشمش به دیوار و ضریع آن حضرت میفتد که چیزی
غیر از سنگ و چوب و آهن نیستد!
اما در لحظه مرگ طبق احادیث معتبر ، چهارده معصوم بر بالین محتضر حاضر می شوند وچشم انسان
مومن به چهره دلربا آن حضرات نورانی میفتد.1 راستی کدام لذت بخش تر است ؟گنبد امام را دیدن
یا خود امام را دیدن؟!!!!!!!!!!
علاوه بر این جایگاه بهشتی خود را می بیند که در آن انواع لذتها مادی و معنوی در آن وجود دارد!
این کجا و آن کجا!!!
پس انسان باید بکوشد در ضمن استفاده از لذتهای حلال الهی ، یک نیم نگاهی هم به آن لذتها داشته باشد
که نکند مشغول شدن به این لذتها ،انسان را آن لذتها دست اول و اصیل غافل کند.
بهترین عامل برای رسیدن به آن لذتها در فرهنگ قرآن تقوی است .
وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ(اعراف 128)
1-ـ بحارالانوار، ج6، باب سکرات الموت
در روایتی می خوانیم : " مومنی که از دوستان پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت پاک آن حضرت است و علی علیه السلام را بعد از پیامبر به عنوان امام انتخاب و از او اطاعت کرده است ..... هنگامی که فرشته مرگ و یارانش بر بالین چنین انسانی حاضر می شوند بالای سر خودش پیامبر اکرم (ص) و در طرف دیگر امیرمومنان (علیه السلام) و پایین پایش امام حسن (علیه السلام) و از طرف دیگر امام حسین(علیه السلام) را می بیند که در اطراف آنها بهترین یاران آنها هستند سپس مومن مریض رو به آنها می کند و به گونه ای که دیگرا ن صدایش را نمی شنوند – همانگونه که پیامبر و امامان را نمی بینند که آن جا حاضر هستند