یکی از بدعت های مهم معاویه سب امام علی علیه السلام بعد از شهادت آن حضرت بود.
برای اینکه امام را منفور مسلمانان قرار دهد ، جو مسموم و روانی علیه امام به
راه انداخت ، از طرفی پیروان امام را تحت فشار قرار داد و از طرفی دیگر فرهنگ غالب
جامعه را علیه امام بسیج کرد تا برای همیشه امام را در نزد مردم کوچک جلوه دهد
غافل از اینکه خورشید فروزان امام همیشه پشت ابر سیاه امثال معاویه قرار نمی گیرد.
این سنت غلط لعن بر امام در منابر بخصوص نماز جمعه که معاویه به راه انداخت
تا زمان عمر بن عبدالعزیز ادامه داشت و سرانجام این سنت غلط توسط او بر چیده شد.
جریان از این قرار بود وقتی که پدر عمر بن عبدالعزیز حاکم مدینه بود و
در روز جمعه خطبه می خواند به نام مبارک امام علی علیه السلام که می رسید
و می خواست لعن کند ، لکنت زبان می گرفت .
روزی عمر به پدرش جریان لکنت زبان را پرسید : پدرش گفت : آیا تو هم متوجه شده ای ؟
گفت : بله
پدرش گفت : اگر مردم فضائلی که من درباره امام علی می دانم، می دانستند
هر آینه از اطراف ما پراکنده می شدند و به دنبال فرزندان علی علیه السلام می رفتند!!!!!
عمر با خودش عهد کرد که اگر روزی حاکم و خلیفه شود حتما جلوی این کار را خواهد گرفت؛ لذا
وقتی خلیفه شد دستور داد به جای سب بر امام علی ع آیه زیر را در منابر تلاوت کنند
که با استقبال مردم روبرو شد.
اِنَّ اللهَ یَأمُرُ بِالعَدلِ وَ الاِحسانِ وَ ایتآئِ ذِی‌القُربی وَ یَنهی عَنِ الفَحشآءِ وَ المُنکَرِ وَ البَغی. نحل آیه 90
این اعتراف بزرگ پدر هر چند دیر هنگام بود ولی باعث خیر و برکت برای فرزند شد و اقدام عملی در حق
امام علی علیه السلام انجام داد.
در طول تاریخ چقدر از حقایق همین طور سر بسته توسط افراد به گور برده شدند و جامعه بشری را از حقایق
محروم کردند؛ اگر هرکدام از این حقایق بازگو می شد ، شاید تاریخ معاصر طور دیگر برای مردم جلوه گر می شد
و شاید خیلی از این همه مصیبت ها را امروزه نداشتیم و هزاران شاید دیگر ....!!!!!!!!
