انسانها نسبت دنیا دو دسته اند ؛ یا تمام قد به دنبال دنیا می گردند،
یا نان دنیا را می خورند ولی کار آخرت انجام می دهند. خداوند بحث
دنیا شناسی را در آیات و روایات متعدد به خوبی بیان کرده است .
اول و آخر، ظاهر و باطنش را به خوبی بیان کرده است تا حجت برگروه
اول تمام شود. هرگز قصد دعوا و درگیری با گروه اول(دنیا طلبان) را
ندارد. با زبان خوش و گاهی تلخ برای همه آخرت خواسته است. اما
وقتی که دنیا طلبان در فکر و عمل دست از دنیا طلبی بر نمی دارند،
خداوند کوتاه آمده ، و مقداری از دنیا را به آنها می دهد . اما باز از سر
دلسوزی می فرماید: این متاع کمی است ، برای شما خیلی بیشتر از
اینها را در نظر گرفتم به حرفم گوش دهید ،ولی وقتی گوش شنوایی نیست
آنها را به حال خود رها می کند . جالب این که دنیا طلبان در آخرت هم با
خداوند درگیر نمی شوند و فقط حسرت انتخاب بد خود را می خورند مثلا
اگر همسری با معیار های غیر الهی انتخاب کرده اند، چوب رسوایی اش
را هم در دنیا می خورند و هم در آخرت یا اگر لباس برای آخرتش دوخته
کهنه و فرسوده بوده و در آخرت ارزش پوشیدن ندارد و آبرو بر است و...
این جریان در آیات متعدد آمده که به یک نمونه اشاره می شود؛
مَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ وَ مَنْ کَانَ
یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ
کسی که زراعت آخرت را بخواهد، به کشت او برکت و افزایش
می‌دهیم و بر محصولش می‌افزاییم؛ و کسی که فقط کشت دنیا
رابطلبد، کمی از آن به او می‌دهیم امّا در آخرت هیچ بهره‌ای ندارد!
سوره شوری آیه 20
