اگرچه پیامبر مکرم اسلام یکبار در تاریخ عمر شریفش به عللی نماز را به دو قبله
خواند ؛ یکی بیت المقدس و دیگری مکه ، یک علتش طعنه یهود بود،
ولی شیعه بعد از شهادت امام حسین علیه السلام دو قبله ای شد .
هر دو قبله اش ؛ مقدس ترین مکان های روی زمین اند. یکی؛ کعبه است
برای عبادت که جایگاه سجده گاه تمام انبیاء الهی از آدم تا خاتم است .
دوم ؛ کربلا که قبله ای برای شهادت عاشقان عبادت است. اگر کعبه و عبادت
شهادت پرور نباشد و انسان را کربلایی نکند ، باید هم در آن عبادت شک کرد
و هم در آن کعبه !!!!!
چه بسا کعبه ای که در طول تاریخ در دست حکام جور اسیر بوده و فقط از آن نان و نام به
دست آورده اند و چه عباداتی که جز خم و راست شدن حاصلی نداشته است. زیرا کعبه زمانی
رسالت خود به خوبی ایفا می کند که فرهنگ شهادت و جهاد حسینی جز جوهره ذات آن باشد
و اگر ولایت از آن حذف شود ، عبادت هزار ساله در بین رکن و مقام هم خوانده شود باز
هیچ ارزشی ندارد.
تاریخ در حافظه خود افراد زیادی را سراغ دارد که کعبه را دست آویز اهداف شوم خود کرده و به عباداتی
خشک و بی روح بسنده کردند از ابن زبیر ها و بی عمر ها گرفته تا آل سعود و...
لذا خداوند متعال برای هدایت بندگان ؛ حدوثا مکه و بقاء کربلا و مکه را مشترکا برای سعادت
دوستان خود انتخاب کرده است . به این خاطر هم در کعبه و هم در کربلا نماز کامل است .
خلاصه آنجا (مکه)کعبه گل (خاک) و اینجا (کربلا )کعبه دل است و از دور هم دل ها کربلا را زیارت می کنند
و بعد مکانی و زمانی مثل کعبه ندارد.
