در این روزها کمتر کسی است که از این روش زندگی کردن اظهار گله نداشته باشد.
مردم مثل چزیره های کوچک در کنار هم ولی دور از هم زندگی می کنند ، کوچک و بزرگ،
زن و مرد ،همه و همه یا با گوشی ور می رن یا با تماشای فیلم و ...خودشان را سرگرم کرده اند
نتیجه این سبک زندگی ، در یک جمله تنبلی و افسردگی و نهایتا سکته های زود رس است.
اما وقتی یک نگاه گذرا به سخنان بزرگان دین می اندازیم ، می بینیم که چگونه برای جلو گیری از این
سبک غلط زندگی پیروان خود را به تشکیل حلقه های دوستی و محبت دعوت کرده اند که نتیجه آن نشاط
،طول عمر ، سلامت قلب و ...است.
به عنوان نمونه به پای سخنی از امام صادق علیه السلام می نشینم که چطور ما را تشویق و امر
به این گونه جلسات فرموده است. حضزت می فرماید:
«تَزَاوَرُوا» یکدیگر را ترک نکنید، به سراغ یکدیگر بروید، جلسات خصوصی داشته باشید،
اهل یک کوچه هفته‌ای یک بار کنار هم بنشینند، یک استکان چای میل کنند،
یک آیه یا حدیث بخوانند و با یکدیگر آشنا شوند.
چرا؟ علت را این طور بیان فرمود:
«فَإِنَّ فِی زِیَارَتِکُمْ إِحْیَاءً لِقُلُوبِکُمْ وَ ذِکْراً لِأَحَادِیثِنَا»؛ شما شیعیان ما هستید،
وقتی کنار هم نشستید حرف‌های ما را نقل می‌کنید. «وَ أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَکُمْ عَلَی بَعْضٍ»;1
این احادیث ما عاطفه ایجاد می‌کند، گذشت ایجاد می‌کند، دیگر شما برای یک جای پارک
دعوا نمی‌کنید.
می‌گویند: سنگ روی سنگ بند نمی‌شود، این حرف درستی است؛ الآن این برج‌هایی که می‌سازند،
اگر همه آنها سنگ یا آهن باشد که روی هم جمع نمی‌شود. اگر سنگی در زیر هست،
سنگی وقتی روی او قرار می‌گیرد که یک ملات نرمی این وسط باشد، وگرنه سنگ روی سنگ بند نمی‌شود؛ فرمود :
عاطفه، گذشت و ادب, ملات زندگی است و حرف‌های ما ملات زندگی است که گوش ندادید پایتان به دادگاه باز می شود.
الان بیش از سیزده ـ چهارده میلیون پرونده در دستگاه قضایی هست مگر هزینه اینها کم است؟!
مثلا خیلی از مردم هنگام رانندگی گویا راننده مقابل دشمن اوست که دارد حرکت می کند ، دوست دارد
یه طوری حالی از او بگیرد . در حالی که این محبت و گذشت که قابل شارژ شدن است از تلگرام یا ...به
دست نمیاد و یک اخلاق خشک بهتر از این نخواهد شد.
چاره ای جز این نیست که این کمبود عاطفه را بر سر دیگر خالی می کند.!!!!!
همه شما عزیران را به جلسات خودمانی و بر سفره سخنان اهل بیت دعوت می کنم.
1-الاصول من الکافی، الشیخ الکلینی، ج2، ص186، ط اسلامی.
