قرآن اصرار دارد که ما در این دنیا هم بهشتی زندگی کنیم یعنی الگوی عملی خود

را از بهشتیان که- در آیات و روایات مفصل به شرح زندگی آنها پرداخته -اقتباس

کنیم و یک زندگی بهشت گونه در این جهان رقم بزنیم ؛ مثلا اگر بهشتیان کنیه

هیچ مومنی را دل ندارند ،ما هم در این جهان کنیه هیچ مومنی رادر دل نگیریم ؛

لذا قرآن یک کدهایی به ما می دهد ومی فرماید:بهشت کسی کاری به کار

کسی ندارد، بد کسی را نمی‌خواهد،«وَ نَزَعْنَا مَا فِی صُدُورِهِم مِنْ غِلٍّ»؛1

هیچ بهشتی نسبت به بهشتی دیگر کینه ندارد.

بعد توصیه می کند که مردان باتقوا هم تلاش کنندکه نظام وکشور خود را بهشتی کنند،

دعا و حرف آنها این است که خدایا! «وَ لاَ تَجْعَلْ فِی قُلُوبِنَا غِلّاً لِلَّذِینَ آمَنُوا»؛2

البته انسان می تواند زندگی خانوادگی یا مملکت خود را هم جهنمی کند و با فحش

و تهمت و...اعصاب خود و دیگران را خورد کند.!!!

یک نمونه سبک زندگی بهشتیان در بهشت بحث مهمانداری  و پذیرایی است که ما

می توانیم آن را الگو برداری کنیم و در زندگی خودمان جاری کنیم همان طور که حضرت

ابراهیم آن را اجرا کرد.

در نحو پذیرایی بهشت اول یک پیش غذا (دسر می آورند ) بعد غذا را ، دوم هم غذا را پیش

مهمان می برند نه مهمان را نزد غذا ببرند که حرمت و احترام بیشتری  به دنبال دارد.

درباره پیش غذا: خداوند در آیاتی از جمله آیه 107 سوره کهف از بهشتی سخن می گوید:

که انسان ها وقتی در آن وارد می شوند با پیش غذا پذیرایی می شوند بعد تدارک لازم

را برای پذیرایی اصلی می بینند.

البته از آنجایی که بهشتیان یا اصحاب یمین هستند یا مقربان، نوع پیش غذای آنان متفاوت است.

از این رو در آیات پایانی سوره واقعه از جنت نعیم به عنوان پیش پذیرایی آنان یاد می شود.

درباره غذا بردن نزد بهشتیان می توان به آیه «وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقینَ» 3 اشاره کرد.

حالا معنای نزدیک کردن بهشت، آیا بهشت منقول است یا غیر منقول، مقدمات آن را

فراهم کردن است یا نه؛ بحث دیگری است.

ولی ادب مهمانی خداوند این است که مائده و غذا و سفره را نزد مهمان‌های خود می‌برد،

نه اینکه مهمان را نزد سفره ببرند. أُزْلِفَتِ؛ یعنی «إزلاف هو التقریب»،به معنی نزدیکی

است نه آمادگی ،مفسران بزرگ ازجمله آیت الله جوادی آملی به این معنی توجه دارند نه

به معنی آمادگی ،زیرا آیه«أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقین» به معنای آمادگی است.

این روش پذیرایی خداوند از مهمانانش است که حضرت ابراهیم هم از پروردگارش یاد گرفت

«فَجاءَ بِعِجْلٍ سَمینٍ»4 گوساله بریان شده آورد ، بعد از پختن و آماده شدن، این را نزد مهمان برد،

نه مهمان را  این: فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ نه «قربهم الیها» که الآن رسم عکس این است.

این است که می گویند قرآن به کوچکترین نیاز های انسان توجه و برنامه لازم دارد.!!!

1-اعراف 43

2-حشر 10

3-سوره قاف 31

4-ذاریات 26