اولین مرحله از سیر و سلوک الهی مرحله بیداری (یقظه)است . چرا انسان خواب یا در حالت

چرت زدن نمی تواند سیر کمال را طی کند. این بحث با توجه به اینکه با مرگ ارتباط تنگاتنگی دارد

بسیار اهمیت دارد زیرا مرگ را برادر بزرگ خواب می داند و در قرآن مجید به آن اشاره شده است.

قرآن می فرماید:

«اللَّهُ یَتَوَفَّى الاَْنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَ الَّتِى لَمْ تَمُتْ فِى مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِى قَضَى

عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الاُْخْرَى إِلَى أَجَل مُّسَمًّى خداوند ارواح را به هنگام مرگ به تمامى باز مى ستاند

و ارواحى را که نمرده اند نیز به هنگام خواب مى گیرد; سپس ارواح کسانى را که فرمان

مرگ آنها را صادر کرده، نگه مى دارد و ارواح دیگرى را ]که باید زنده بمانند [تا سرآمد ]وقت [معیّنى باز مى گرداند»1

روش تشخیص اینکه بدانیم خواب هستیم یا بیدار!

 در روایت معتبری که ازامام علی علیه السلام نقل شده  : " الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا مردم در خوابند

وقتی که مردند ،بیدار می شوند"2.

برای تشخیص اینکه بدانیم خوابیم یا بیدار ، باید خصوصیات خواب را بدانیم ، ویژگی و خصوصیات یک انسان

خوابیده چیست ؟

1- یک انسان خوابیده نمی تواند کار مفیدی انجام دهد مثلا نمی تواند فکر کند، درس بخواند ، عبادت کند،

خدمت به خلق کند و در یک کلام برای خودش و جامعه یک ذره مفید و اثر بخش نیست . اگر انسان یک

عمر  زندگی کرد و چیز مفیدی برای آخرت خود ذخیره نکرد ،قطعا طبق این حدیث در خواب بوده و یک

عمر 70- 80 ساله را در توهم و خیالات سپری کرده است.

2- بین خواب های ما هیچ ارتباط و پیوستگی وجود ندارد مثلا اگر کسی 60 سال عمر کرده باشد

و 20 سال آن در خواب باشد ، در این مدت بین خوابهایش هیچ ارتباطی نیست که باعث رشد و پیشرفت

او شود به عنوان نمونه خواب دیشب با خواب پریشب ارتباط سریالی باهم ندارند که چیزی عائد انسان شود

بلکه هر خواب مثل یک فیلم خیالی کوتاه است که ربطی به ماقبل ندارد.

در حالی کمال علمی و عملی انسان در ارتباط اجزاء عمرش است مثلا انسان در کودکی به مدرسه رفته ،

در نوجوانی ادامه همان راه را می رود تا در جوانی به یک درجه علمی برسد . ارتباط  اجزاء عمر یک اصل حاکم

بر زندگی است تا باعث پیشرفت علمی ، فرهنگی ،سیاسی و ....می شود . پس انسانی که 70 سال عمر کرده

ولی یک قدم در را کمال و شناخت خداوند برنداشته این مدت در خواب بوده بعد از مرگ با دنیایی روبرو می شود

که ایشان در آنجا هیچ جایگاه و مقامی ندارد.

3- یک انسان خواب ممکن است در خواب خیلی چیزها راصاحب و مالک شود ؛مثلا در خواب می بیند که

بهترین ویلا و باغ و بستان دارد، بهترین مقام مملکتی را دارد و ازنعمت فرزند و زن و...برخوردار است اما وقتی

که بیدار می شود ،می بیند از آنها هیچ خبری نیست و همه اش توهم وخواب بوده ،واقعا دستش از همه آنچه

دیده خالی است ، همه آن لذتها تبدیل به غم و نارحت و ای کاشششششششششش می شود.

انسانی که مرگ سراغ آمد ولی کاری برای آن دنیای ابدی نکرده باشد همه این چند طبقه و زن و فرزند

و پست مقامها مثل همان خواب است که در آن دیار دست خود را از همه چیز خالی می می بیند و

هیچ کدام کارآیی لازم را ندارند.!!!

پس اینکه روایت می فرماید: مردم در خوابند وقتی مردند بیدار می شود ، مجاز نیست

بلکه حقیقت است البته برای کسانی که نسبت به آخرت غافلند و برای آن خانه ابدی کار مفید و قابل اعتنایی

نکردند نه برای انسان مومن ،فعال و مفید برای خود و خلق خداوند!!!

پس حَاسِبُوا أَنْفُسَکُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا 3یکبار دیگرخود را چک کنیمممممممممممم ببینیم خواب هستیم یا بیدار!!!!!!!!

رجوع به درس آیت الله جوادی

1- زمر، آیه42

2- شرح الکافی (مولی صالح مازندرانی)، ج9، ص170.

3-وسائل الشیعة، ج، ص99.

همان طوری که پیامبر مکرم اسلام در اواخر عمر شریفش دو ثقل(اکبر و اصغر)1 را برای دستگیری

مسلمانان به یادگار گذاشت تا دچار انحراف نشوند ،یکی قرآن و دیگری اهل بیت بزرگوارش،

که متاسفانه هنوز مراسم ختم آن حضرت تمام نشده بود که یکی از آنها را کنار گذاشتند و عملا

دیگری هم با تفسیر رای کارایی لازم را از دست داد و جامعه بشری را دچار

خسران مبین کرد ، در کربلا هم برای اینکه پیام  عاشوراییان درست به گوش بشریت

و تشنگان حقیقت برسد ، دو ثقل (اکبر و اصغر) دست به دست هم دادند و

دوستان را برای همیشه تاریخ آگاه کردند که هر ساله شاهد تکرار این دروس مهم هستیم ؛

ثقل اکبر خود امام حسین علیه السلام بود که جریان خون را به خوبی مدیریت کرد که

هر صاحب عقل و اندیشه ای را مبهوت می کند و کاری کرد کارستان ، در ظرف چند سال

پرونده بنی امیه را به زباله دان تاریخ انداخت .

دیگری ثقل اصغر یعنی حضرت زینب سلام الله علیها که با خطبه های آتشین و مدیریت اسرا،

دروس کربلا را طوری برای مردم خواندکه تا ابد از ذهن آنها بیرون نرود حتی کندذهن ترین آنها

هم انگشت حیرت را به دهان گرفت .

پیام و درس این برادر و خواهر( ثقلین کربلا ) طوری نوشته  و خوانده شد که هر ساله این پیام نو

و خواندنی است و نقشه شوم یزیدیان زمانه را نقش بر آب می کند .

به این خاطر است که هر ساله هر چه دشمن برای انحراف جوانان نقشه می کشد با یک عاشورا و یا اربعین

همه را  نقش بر آب ، و این سرزمین و ساکنینش را واکسینه می کند.

آری مردم و پیروان امام حسین خوب از یادگاریش محافظت می کنند و نتیجه غیر قابل شمارش آن را هم

هر ساله در زندگی خود به خوبی درک می کنند.

ای کاش از یادگاری پیامبر اسلام هم به خوبی حفاظت می کردند تا شاهد این هم مصیبت و اختلاف در

جامعه اسلامی نبودیم ، برای  یادگاری پیامبر به اندازه یک انگشتر پدر بزرگ ارزش قائل نبودند چرا که هر

کسی که یادگاری و لو کم ارزشی از اجدادش داشته باشد باشد آنها طوری مخفی می کند که دست

هیچ غارتگری به آن نرسد !!!!

به هر حال به تقلین پیامبر اسلام که برای عامه مسلمانان نوشته شد، عمل نشد ولی به این ثقلین که خاص دوستان اهل بیت

بود عمل شد و آثار هم دیدیم و خواهیم دید.

1-پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: همانا من در میان شما دو چیز سنگین می گذارم: کتاب خدا و عترتم که اهل بیت من هستند. همانا آن دو هرگز از یکدیگر جدا نشوند تا روزی که در کنار حوض بر من وارد شوند. مثل این دو، و آن حضرت(صلی الله علیه و آله) دو انگشت سبابه (و اشاره) خود را به هم چسبانید. در این هنگام جابربن عبدالله انصاری برخاست و گفت: ای پیامبر خدا؟ عترت شما کیست؟ پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: (عترت من) علی، حسن، حسین و امامان از اولاد حسین(علیهم السلام) تا روز قیامت هستند.

کمال الدین وتمام النعمة، ج1، باب22، ص233 234

در حادثه غمبار عاشورا مثل هر حادثه و انقلاب دیگری ،چند باند و جریان وجود داشت که

به برخی از آنها اشاره می شود.

در یک تقسیم بندی کلی می تواندهمه آنهارا به  دو گروه تقسیم کرد:

الف : جریان خودی

ب: جریان غیر خودی که در راس آنها یزید و همفکرانش  مثل بن سعد و شمر و...قرار داشت که

جز رسیدن به قدرت به چبزی کمتر از آن راضی نشدند و لو مانع آنها فرزند پیغمبر باشد باید از راه برداشته

شود .خلاصه به هرقیمت که شده باید به خکومت برسند!!!.

در جریان خودی که به نوعی همه سنگ اسلام را سینه می زدند می توان به این جریانها اشاره کرد:

1-جریان پیشرو و جان بر کف که تا لحظه آخر همراه امام بودند

این گروه همان کسانی بودند که در حادثه عاشورا یا شربت شهادت نوشیدن یا به اسارت رفتند امام

درباره این گروه می فرماید:

«همانا من اصحابی وفادار تر و بهتر از یاران خود و اهل بیتی نیکوکارتر و

مهربان تر از خاندان خود سراغ ندارم. خداوند متعال به شما پاداش نیک عطا فرماید».1

2- جریان و گروه بازمانده

در این گروه هم عده ای از بنی هاشم مثل بن عباس ، محمد حنفیه و عبدالله بن جعفر همسر حضرت زینب و...

وجود داشت ،البته در این جریان برای عده ای عذر شرعی مثل نابینایی ذکر شده است.

3-جریان عافیت طلب یا ترسو

وجه مشترک این گروه دل بستن به دنیا و غفلت از آخرت، دلیل عمده همراهی نکردن با امام به شمار آورده اند.

افراد شاخص این گروه می توان به عبدالله بن مطیع ، مسور بن مخرمه ، اوزاعی و عبدالله بی حر جعفی اشاره کرد.

4- جریان سازش کار

این جریان با پیشنهاد صلح  با یزید، می خواستند امام حسین علیه السلام را از جنگ منصرف کنند و حتی خودشان هم با

یزید بیعت کردند. افراد شاخص آنها عبدالله بن عمر خطاب و عمره دختر عبدالرحمن بن سعد انصاری و...می توان نام برد.

عبدالله بن عمر  سه بار با حضرت ملاقات کرد و موقیت یزید را برای امام تشریح کرد که زر و زور در دست اوست و مبارزه

جز کشته شدن ثمره ای ندارد و پشنهاد صلح را مطرح کرد که  امام داستان انبیاء بنی اسرائیل را مطرح ، که آنها در راه

هدف خودشان در یک بین الطلوعین هفتاد نفرشان کشته شدند ولی دست از مبارزه بر نداشتند.

جالب این که بعد شهادت امام همین عبدالله بن عمر برای بیعت با عبدالملک نزد حجاج رفت ولی او در مقابل پایش را به عنوان

بیعت به سوی بن عمر داراز کرد تا به یک نوعی او را تحقیر کند.

آری اگر کسی با فرزند پیامبر بیعت عزت مندانه ای نداشته باشد با یک فاسق جانی بیعت ذلت مندانه ای خواهد داشت .

گویا این نقشه راه تاریخ در همه دوران ها قابل تکرار و خواندنی است ، باید مواظب بود در کدام جریان قرار می گیریم !!!!!!!!!!!؟

امام حسین علیه السلام بزرگترین گروه را برای نجات بشر در طول تاریخ

در حادثه غمبار عاشورا تشکیل داد . چیزی که هر ساله هزاران انسان را از غرق

شدن در دریای سیاه گناه و غفلت نجات می دهد .

این عشق به نجات بشریت در تمام لحظات عمر امام به خوبی قابل لمس ،

بخصوص در جریان حادثه کربلا که اوج این ایثار و خود گذشتگی است

این عشق قابل رویت است.

امام علاوه بر اینکه نماینده های خودمثل مسلم را برای این کار می فرستدبلکه

خودش هم شخصا به خیمه عبدالله بن حر جفعی ،زهیر ، عبدالله بن مطیع و...رفت

تا آنها را از زندگی پست دنیا به زندگی شرافت مندانه آخرت برساند،

 در این میسر هر کس را می دید نصیحت می کرد از طرماح گرفته تا بن سعد و

حر ریاحی همه را به داخل کشتی نجات دعوت کرد ، حتی در روز عاشورا هم از

سخنرانی و موعظه فرو گذار نکرد شایدگلی را احیا کند اما متاسفانه بعضی

زمینه نجات را به کلی ویران کرده تا جایی که خون امام هم آنها 

را بیدار نکرد و بعضی هم دیر از خواب غفلت بیدار شدند و خودشان

را در شمار پیروان درجه دو امام و توابین قرار دادند.

اسلام تمام قد به فکر نجات بشریت از قید تحقیر ، ستم و استبداد است و از هر

فرصت برای رهایی انسان از بردگی و خواری استفاده کرده و حتی بعضی از

احکام شرعی برای این موضوع وضع کرده است مثل اینکه

کفاره روزه ، نذر و....را آزاد کردن تعداد زیادی برده می داند .

شاهد این مدعا حدیثی از پیغمبر اسلام است در مجمع البیان در ذیل سوره بلد

روایتی از پیامبر اسلام نقل شده که می فرماید:

مردى عرب نزد رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله و سلم) شد و عرضه داشت : یا رسول اللّه

مرا علمى بیاموز که داخل بهشتم کند.فرمود: اگر من کمتر سخن گفتم و منبر را زود ختم کردم

تو در عوض مسأله خود را پرسیدى، یا بنده اى را آزاد کن و یا رقبه اى را فک کن. عرضه داشت :

مگر این دو یکى نیستند؟ فرمود: نه، عتق رقبه این است که انسان همه

بهاى آن را خودش به تنهایى بپردازد، و فک رقبه این است که دیگرى را در پرداختن بهایش کمک کند.

و سوم آشتى کردن با کسى که از ارحام است و به تو ستم کرده.و اگر این هم نشد گرسنه اى را

سیر و تشنه اى را سیراب کنى، امر به معروف و نهى از منکر کنى، اگر این را هم نتوانستى

زبانت را باز بدارى مگر از خیر.

اسلام طرفدار آزادی و رهایی است و در این زمینه مشوق های لازم را تدارک دیده است ،

اما رهایی یک انسان از قید بردگی هر چند خوب و پسندیده است اما آینده و سرنوشت

درخشان در گروه تلاش و مراقبت لازم همان شخص رهاشده است ؛گاهی ممکن است

به هدف بلند مرتبه و بهشت الهی برسد و گاهی هم ممکن غفلت کند و در آخرت دوباره

گرفتار شود ولی کشتی نجات امام حسین علیه السلام به طور تضمینی نجات دهنده است هر

کسی سور این کشتی شد، یقینا از دریای طوفانی و تاریک هوای نفس و شهوت نجات خواهد

یافت ؛ زیرا پیامبر اسلام تضمین لازم را داده و سند بین المللی آن را امضاء و منتشر کرده است

آن حضرت می فرماید:

«ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه»1

این کشتی نجات بشری امروزه در اقیانوس آرام بشریت در حال حرکت و سالانه هزاران دلداده را سوار

و آرام به ساحل امن سعادت می رساند. شناخت عمیق و توسل مداوم رمز ماندن در این کشتی است.

1- طبرسى، امین الاسلام فضل بن حسن، إعلام الورى، ص400، اسلامیه‏، تهران‏، چاپ سوم‏، 1390 هـ ق‏.

همان طوری که قوانین بشری در یک تقسیم بندی به دو بخش تقسیم می شوند:

یکی قوانین ثابت که گذشت زمان باعث تغییر و کهنگی آنان نمی شود مثل زشتی دروغ

،دزدی وخیانت و ....

و دیگری قوانین متغیر: این قوانین در یک برهه ای از زمان کاربرد دارند و در زمان دیگر فاقد

اعتبار و ارزش اند.مثلا قوانین مربوط به رانندگی قبلا نبوده ولی امروزه بوجود آمده است و ممکن

است صد سال دیگر به کلی عوض شوند.

شخصیت های بزرگ هم به دو گروه تقسیم می شوند .

1- شخصیت های ثابت که فرا زمانی هستند و در هر زمان خود و سخنانشان نو و تازه اند که در راس

همه پیامبر و خاندانش هستند که گذشت زمان از شخصیت انها نمی کاهد و سخنان و سیره آنها نیاز واقعی

و درمان دردهای بی درمان جامعه امروز است.

2- شخصیت های متغییر که مربوط به زمان خود یا چند قرن بعد از خودشان اهمیت دارند. ما شخصیت های

زیادی داریم که فقط در تاریخ نامی از آنها ذکر شده و خلیی از افراد جامعه از شرح حال آنها بی خبر ند در

حالی یک زمانی برای خودشان ارزش ئ اعتبار اجتماعی فوق العاده ای داشتند.

یکی از این شخصیت های فرا زمانی ، وجود نازنین امام حسین علیه السلام است که با قیام جانانه خود

خونی تازه ای به حیات انسانی و اسلامی بخشید. چیزی که هنوز هیچ دانشمند و متفکری به عمق کار او

پی نبرده اند و هر اندیشمندی  ذره ای از قیام او را تبین کرده است و مردم هم هرچه برای او انجام دادند ،

افراط نبوده بلکه به تعبیر بزرگی همش تفریط و کوتاهی بوده است.1

بی جهت نیست که بعد از گذشت هزار و چهارصد سال از قیام آن بزرگوار آن دانشمند مسیحی می گوید:

«امام حسین(ع) در جغرافیای مکانی و زمانی نمی‌گنجد. زندگی امام‌حسین(ع) به زمان و مکان خاصی تعلق ندارد.

او فراتر از زمان و مکان است. امام حسین(ع) فقط متعلق به شیعیان نیست بلکه متعلق به همه جهانیان است.

بهتر است بگویم امام حسین(ع) گوهر ادیان و جاودانه تاریخ است. اگر امام حسین(ع) به ما مسیحی‌ها تعلق داشت

در هر شهری در دنیا برای او یک پرچم برافراشته می‌شد.»2

1- آیت الله وحید خراسانی

2-آنتون بارا

در طول تاریخ همه مستکبران عالم برای رسیدن به اهداف شوم و پلیدیشان

از شیوه های مختلفی استفاده کرده اند . وجه مشترک یا به تعبیری مخرج مشترک

همه ، مثلث تهدید ، تطمیع و تزویر بوده و دارای شدت وضعف بوده است.

در مقابل هم متاسفانه افراد ترسو و بزدل یا مال دوست و جاهل به وفور پیدا می شود که 

زمینه ساز و جاده صاف کن اهداف این ظالمان هستند.

به توجه به نزدیکی محرم چند نمونه از این ابزارهای نامشروع را در حادثه کربلا بیان می کنیم .

1-تهدید و ایجاد ترس :

مردم کوفه که خود با نامه هایشان دعوت کننده امام بودند ؛ وقتی بن زیاد مخفیانه وارد کوفه

شد ، فردا آن روز به مردم چنین گفت: تازیانه و شمشیر من برای کسی است که

از دستور من سر پیچی کند، هرکس جانش را دوست دارد ، بیعت با مسلم را رها کند.

اثر این تهدید در  کوفه به قدر بود که هر زن و مادری می آمد و دست فرزند خود را می گرفت و

می رفت و مسلم را تنها گذاشتنند!!!!

اگر واقعا مردم مقدار ایستادگی می کردند و با آن جمعیت زیاد اطراف مسلم را خلوت نمی کردند

ممکن بود ، حادثه عاشورا بوجود نیاید.

تنها راه حل که از زبان قرآن و اهل بیت برای نترسیدن از دشمن مطرح شده است فقط و فقط

اسقامتتتتتتتتتتتتتتت است که امام حسین با خون خود آن را امضاء کرد.

2- تطمیع و خریدن افراد:

این شگرد هم برای افراد ضعیف الایمان کار امد است.

ابن زیاد برای متفرق کردن مردم از وجود افراد متملق استفاده کرد و به آن گفت :

که بین مردم شایع کنند، هرکسی که از ابن زیاد تبعیت کند از نظر مال بیشتر برخوردار خواهد شد

و هرکسی تبعیت نکند، سهمیه بیت المال او قطع خواهد شد.

تنها راه مبارزه با این حربه هم فقط و فقطططططططططططططططط تقویت ایمان است .

سرکار داشتن با مسجد و مجلس روضه  امام و...است.

3- تزویرو خدعه

در حادثه عاشورا امام با آن سابفه درخشان، یاغی معرفی می گردد و جهالت مردم

تا جایی است که خلیی ها باور می کنند.

و بعد از شهادت در کوفه که بیانگذار آن حضرت علی علیه السلام است ، جشن بزرگی

به این مناست برگزرار می کنند که فرزند پیغمبر به عنوان خارجی  از دین و یاغی را به قتل رساندند!!!

راه حل این کار هم بالا بردن بصیرت مردم از طریق افراد آگاه و دلسوز است.

اشک ؛ مایعی که باعث شستشوی چشم و ضد عفونی کردن آن می شود و

دارای پیام های گوناگونی است که به چند نمونه آن اشاره می شود.

یک کودک با گریه و اشک با زبان بی زبانی به والدین خود می گوید: که من یک

مشکلی دارم به من رسیدگی کنید؛ یا گرسنه ام یا پوشک ام عوض کنید و یا...

یک مجرم در دادگاه به خاطر جرمی که محکوم شده است با اشک و ناله به قاضی

می گوید: به من رحم کنید اگر مرا تبرئه کنید ، دیگر کار خلاف نمی کنم .

یک پدر در فراق فرزند خود گریه می کند و با این کار غم و اندوه خود را کاهش و از آن به عنوان

یک داروی مسکن استفاده می کند مثل گریه حضرت یعقوب در فراق یوسف

یک عارف با اشک و ناله با خداوند راز و نیاز می کند و با این کار درهایی از حقیقت و عرفان را بر

قلب خود باز می کند که قابل وصف برای دیگران نیست.

خلاصه هر کسی با اشک یک پیام را به دیگران مخابره می کند و از این ماده « شستشوی» برای

اهداف خاصی استفاده می کند.

اما خداوند متعال به پیروان اهل بیت یک عنایت خاص داشته که هرساله با شرکت در

عزای امام حسین علیه السلام قلب زنگار زده خود را با اشک ناب حسینی  شستشو

و احیا میدارند؛ یعنی همان طور که یک حاجی در حج با گفتن« لبیک » با محبوب خود ناز می کند ،

محبان امام با گفتن « یا حسین » جان خود را معطر از هر پلیدی پاک می کنند.

شاید به جرائت بتوان گفت در بین تمام شخصیت های معنوی بشریت هیچ شخصی به اندازه امام

سیل اشک را در جهان انسانیت به راه نیانداخته است.!

اشک بر امام حسین خواصی دارد که در هیچ کدام از انواع اشک آن ویتامین های معنوی

پیدا نمی شود که به چند مورد آنها اشاره می شود:

1- اشک بر حسین ع باعث ریزش گناهان می شود ؛ در روایت چنین آمده است :

«بر مثل امام حسین باید چشمهای گریه کنندگان گریست ؛ زیرا گریه بر امام حسین

گناهان کبیره را می ریزد».1

2- مجلس امام ، مجلس تسبیح است یعنی همان طور که نفس روزه دار تسبیح است و

به منزله سبحان الله است ، مجلس امام حسین هم خواص تسبیح را دارد.

امام صادق علیه السلام : « نفس با اندوه برای ظلمی که به ما اهل بیت شد

سبحان الله است  و غم او بر ما عبادت است .....بعد فرمود:واجب است

این حدیث را باطلا بنویسند»2

3- ارتقاء رتبه

امام رضا علیه السلام : «هر کسی که از مصیبت ما یادی کند و گریان شود در روز قیامت در درجه ما خوهد بود...»3

به هر حال خواصی بر اشک اهل بیت است که قلم قاصر از بیان آنهاست.

همین اشک ها بر امام حسین باعث شده که حادثه عاشورا جاودانه گردد و رنگ زمان آن را

کهنه و قدیمی نکند و هر ساله بر شکوه و عظمت آن افزوده گردد!!!

1-بحار ج44 ص 284

2-همان ج 44 ص 278

3-همان ج 44 ص 278

هرچند اتفاقاتی که در جهان می افتد، با همان شرایط و عین همان حوادث

هرگز اتفاق نمی افتد؛ اما مشابه آن قابل تکرار و امکان پذیر است.

تقربیا مثل  حرکت یک قطار می ماند که وقتی یک واگن از جلوی ایستگاه

 می گذرد دیگر گذشته ؛ اما واگن بعدی که می آید هر چند درست

مثل همان واگن اولی است اما اسباب و افرادی که در هر کوپه نشسته

با هم فرق دارند. در تاریخ انسانیت هم مهره های تاریخ با هم فرق دارند ،

شخصیت ها و افراد با هم فرق دارند؛ اما اصول و قواعدی بر تاریخ  حاکم است

که با اندکی تغییر برای افراد دیگری اتفاق می افتد.

   به این دلیل روح تاریخ همین درس عبرت هاست که بر زندگی بشر حاکم است ،

تاریخ باید با این بینش مطالعه شود و عواملی که باعث پیشرفت یک شخص یا یک

جامعه شده شناسایی ،در زندگی فردی و گروهی تقویت شوند

و عواملی که باعث سقوط یک شخص یا یک گروه و جامعه شده

شناسایی ، و روش مقابله با آنها را پیدا کرده تا دیگر در زندگی مان اتفاق نیافتند.

به این دلیل امام علی علیه السلام در نامه 208  می فرماید:

«هر کس از وقایع گذشتگان عبرت بگیرد بینا مى ‏شود، کسى که بصیرت و

بینائى پیدا کرد مى ‏فهمد، و آن کس که فهمید عالم مى‏ شود»

به عنوان نمونه؛ چه عواملی باعث شد که جامعه نبوی با آن ارزش های والای اسلامی بعد از

50 سال صد در صد تغییر ماهیت داد و جگر گوشه پیامبر اسلام را وارد قتلگاه  کربلا کرد؟

آن عوامل حادثه ساز هر چند ممکن است که عینا اتفاق نیافتند؛ ولی مشابه آن ممکن است

اتفاق بیفتد.

در راس آن عوامل  تلخ می توان به دنیا پرستی و عدم یاد خداوند در جامعه آن روز اشاره کرد

که متاسفانه بوی گند آن کم و بیش در جامعه در عده ای از افراد قابل استشمام است

بخصوص در این سبک زندگی غربی که ستون فقرات آن را همین مادی گرایی و شهوت پرستی تشکیل می دهد ،

غفلت از این فرهنگ غلط حوادث تلخ پیش بینی نشده ای را به دنبال دارد که ممکن است دامن متدینین را

هم بگیرد.!!!!!!!!!!!

مصیبت ها معمولا نارحت کننده و جانکاه هستند؛ ولی درجه ناراحتی و

غم آنها یکی نیست . هر چه برای انسان غم و اندوه ساز باشد یک مصیبت به

شمار می شود. گاهی مصیبت ، آسیب و ضربه مادی است و گاهی معنوی

، گاهی جسمی است و گاهی روحی و دینی.

یک تست خودشناسی برای درک درجه مصائب را با یک مثال بیان کنم، براستی

اگر معدل فرزندانمان چند نمره کمتر باشد ما بیشتر ناراحت می شویم یا چند روز

نماز صبح قضا شود؟ کدام حساست تر و با اهمیت تر است؟

اگر نماز باشد می توان خود را از در خط دین مداران دانست و در غیر این صورت باید

در ایمان خود شک کرد؛ زیرا امام صادق علیه السلام می فرماید:

«اَللّهُمَّ لا تَجعَل مُصیبَتی فی دینی  خدایا مصیبت ما را در دینمان قرار مده »1

از این بیان امام معلوم می شود که بزرگ ترین مصیبت در دین است . ما به کسی که عزیزی

از دست داده تسلیت می گویم ولی کسی که دینش آسیب دیده بی خیال هستیم !

امروزه دین ستیزی در راس برنامه استکبار جهانی است مثل عادی نشان دادن روابط با نامحرم ،

توجیه گناه ، مبارزه با اعتقادات و ....

اگر در طول تاریخ دین مورد تاخت و تاز استکبار نمی گرفت نه پیامبران و اولیاء خانه نشین می شدند

و نه حوادث غمباری مثل عاشورا به وجود می آمد!!!!!!!!!

امروز باید این سنگر را حفظ کرد و شیوه حمله دشمن را شناخت و شیوه و تک با آن را از اهل بیت

آموخت و با تمام وجود در برابرش ایستاد.

روش اهل بیت در برابر مصائب این است که هر مصیبتی اعم از اسارت و قطعه شدن در راه خداوند قابل

تحمل است ولی مصیبت در دین قابل تحمل نیست به این دلیل امام حسین علیه اسلام در  حدیث مشهوری

که در حادثه عاشورا فرمود :

«إن کانَ دین مُحَمَّداً لَمْ یَستَقِم الَّا بِقَتلی فَیاسُیُوف خُذینی»

 اگر دین محمد جز با کشته شدن من باقی نمی‌ماند، پس ای شمشیرها، مرا بگیرید.

1-الکافی ج3 ص 262